Κατ΄αρχάς : Είμαι φανατικός λάτρης της Αγιάσου αγαπώ αυτό το ξεχωριστό χωριό που είναι σκαρφαλωμένο στις πλαγιές του καταπράσινου όρους Ολύμπου γιατί διατηρεί αναλλοίωτα τα στοιχεία της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής του. Τα χρωματιστά σπίτια με τις κεραμοσκεπές ,τα λιθόστρωτα καλντερίμια , τα παραδοσιακά παλιά καφενεία , όλα εδώ στην Αγιάσο σε γοητεύουν !!! Το χωριό είναι ξακουστό για τα χειροποίητα κεραμικά , αλλά και για την ξυλογλυπτική τέχνη. Οι τεχνίτες που έφτιαξαν το ξυλόγλυπτο τέμπλο της εκκλησίας της Παναγιάς το 1812 ήταν Έλληνες της Mικράς Aσίας και οι βοηθοί τους Aγιασώτες που κληρονόμησαν τη τέχνη τους. Κάθε Δεκαπενταύγουστο συρρέουν στην Αγιάσο πλήθη προσκυνητών για να προσκυνήσουν την Παναγία. Στον περίβολο της εκκλησίας, λειτουργεί το Λαογραφικό Μουσείο με πολύτιμα έργα λαϊκής τέχνης και το Εκκλησιαστικό Μουσείο, (με ένα κομμάτι από το Τίμιο Ξύλο) και ιερά λείψανα Αγίων .
Παραδοσιακά καφενεία : Περπατώντας στο κέντρο του χωριού θα τραβήξει σίγουρα τη προσοχή σας ένας χώρος που ξεχωρίζει από τους άλλους για τους τολμηρούς χρωματικούς του συνδυασμούς στη πρόσοψη του (γαλάζιο με κίτρινο και κόκκινο). Πρόκειται για το γωνιακό καφενείο «Το στέκι» του Θεοφάνη Αξιομάκαρου , άφθαρτο μωσαϊκό στο πάτωμα , πίσω από το πάγκο δεσπόζει η «βιτρίνα» του μαγαζιού με τον ναργιλέ τα παλιά χρηστικά αντικείμενα και τα ενθύμια , ενώ ο χώρος του είναι μικρός και παρεΐστικος .Μια και το ούζο αποτελεί καθημερινότητα στο νησί της Μυτιλήνης , από νωρίς το μεσημέρι μαζεύονται οι ντόπιοι και οι επισκέπτες στο καφενείο του κυρ-Θεοφάνη για να απολαύσουν τον μεζέ τους με ένα ποτηράκι ούζο . Στη μέση τα πιάτα με τον μεζέ και τα θεσπέσια ορεκτικά , όταν το πίνεις το αφιλότιμο σου ανοίγει περισσότερο η όρεξη , ανεβαίνει και η ευθυμία και να σου οι παραγγελιές ….. κυρ- Θεοφάνη «πιάσε» ένα ούζο με μεζέ !!!
Τι να δοκιμάσετε : Οπωσδήποτε το νοστιμότατο τουλουμοτύρι που δεν το βρίσκεις εύκολα παρά μόνο στα νησιά του Βορείου Αιγαίου . Το όνομα του προέρχεται από την τουρκική λέξη Tulum που σημαίνει δέρμα ( τα τουλούμια τα κατασκεύαζαν για τη μεταφορά και τη φύλαξη ελαιόλαδου ή κρασιού, και για την παρασκευή του τουλουμίσιου τυριού ) και την ελληνική λέξη τυρί γιατί ωριμάζει και διατηρείται μέσα σε ασκούς από δέρματα ζώων. Είναι τυρί με κοκκώδη υφή, υπόλευκο χρώμα έως κιτρινωπό, ελαφρά όξινη και πικάντικη γεύση. Στη Αγιάσο δοκιμάσαμε το τυρί του παραγωγού Παναγιώτη Χαδεμένου από το διπλανό Λισβόρι ****
**** Τις ονομάζουν χάχλες είναι ξινός σταρένιος τραχανάς και τον πλάθουν στο χέρι δίνοντας του το σχήμα μιας στρογγυλής βαρκούλας !!! Όπως μου είπε η κυρά-Ρήνη που διατηρεί ένα παραδοσιακό καφενείο λίγο έξω από την Αγιάσο (στο οποίο σύχναζε ο λαϊκός ζωγράφος Θεόφιλος ) όταν έφτιαχναν τις χάχλες γινόταν ένα μικρό πανηγύρι στο χωριό !!! Τραγουδώντας παραδοσιακά τραγούδια οι χωριανοί άπλωναν τις τάβλες με τις χάχλες επάνω για να στεγνώσουν και στη συνέχεια τις φύλαγαν σε βαμβακερές σακούλες και τις αποθήκευαν στα κελάρια τους. Με τις χάχλες λοιπόν φτιάχνουν έναν υπέροχο και θρεπτικό τραχανά στο νησί , τις τρώνε όμως και ψημένες στο μαγκάλι αφού πρώτα τις γεμίσουν με τουλουμοτύρι ή λαδοτύρι και διάφορα μυρωδικά **** Το χαλβαδάκι είναι το γλυκό της περιοχής πρόκειται για κομμάτια μαντολάτου επικαλυμμένα με σουσάμι **** Τέλος τα αποξηραμένα σύκα είναι πολύ δημοφιλή στη περιοχή αυτή ****
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου