Προορισμός η Σαμοθράκη το νησί των Καβείριων
μυστηρίων όπου ο βασιλιάς Φίλιππος βρήκε εκεί την γυναίκα του Ολυμπιάδα, που
ήταν ιέρεια στο ναό όταν πήγε να μυηθεί, έχει να μας προσφέρει απ' όλα. Στο
νησί φτάνει κάποιος με πλοίο από την Αλεξανδρούπολη σε δύο περίπου ώρες και
θέλει 17€ το άτομο κι άλλα τόσα η μηχανή. Το δρομολόγιο, δυστυχώς ένα μέχρι και
τον Ιούλιο, στις 4 το απόγευμα, τρώει τη μισή μέρα. Πρώτη παρατήρηση πως το
πλοίο ήταν γεμάτο νεολαία. Πολλοί. Παρά πολλοί. Αυτό σαν γεγονός είναι
παρήγορο. Κάθε απαξίωση χλιδάτων και δήθεν in προορισμών δίνει ελπίδα. Ο
σχεδιασμός στους χάρτες έδειξε πως από την Καμαριώτισσα που είναι το λιμάνι, ο
δρόμος τελειώνει δεξιά ή αριστερά σε περίπου 30 χλμ. Αυτό σημαίνει λίγη οδήγηση
αλλά αρκετά δύσκολη σε κάποια σημεία. Δυστυχώς οι δρόμοι έχουν νεροφαγιές από τις
κακοκαιρίες.
Αυτά που σε τρεις μέρες μπορέσαμε να δούμε και
που νομίζω αξίζει να ψάξει κάποιος, είναι τα παρακάτω : Ο μεγάλος ναός. Δίπλα στην Παλαιόπολη και
μέσα στη ρεματιά, κάνει τον επισκέπτη ν' αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν να έχουν
κατασκευάσει οι αρχαίοι κάτι τόσο μεγάλο και μεγαλοπρεπές. Δε μιλάμε φυσικά για
ένα Ναό αλλά για μια μικρή πολιτεία. Το μάρμαρο Θάσου δεσπόζει παντού και η
αίθουσα δίπλα με τις πληροφορίες, μας έβαλε στην εποχή με μια animation
προβολή, ώστε να καταλάβουμε τι συνέβαινε τότε στη συγκεκριμένη περιοχή. Εκεί
άλλωστε είναι και το σημείο κλοπής της Νίκης της Σαμοθράκης που η παγκόσμια
κοινότητα κάνει τα στραβά μάτια για την επιστροφή της. Ένα άλλο αξιοσημείωτο
γεγονός είναι πως η ανασκαφή συνεχίζεται σε τρία τουλάχιστον σημεία από ξένους
αρχαιολόγους. Αυτοί που είδα εγώ μιλούσαν αγγλικά και μάλλον ήταν Αμερικανοί.
Κι αναρωτιέται κανείς. Γιατί με τόσους άνεργους Έλληνες αρχαιολόγους δεν
δουλεύουν εκεί δικά μας χέρια κι όχι ξένα; Επίσης, πόσο αξιόπιστο είναι να
σκάβουν ξένοι. Υπάρχει άραγε επιστασία δικών μας αρχαιολόγων; Δεν το ξέρω και
το ερώτημα είναι απλά ρητορικό.
Παναγία Κρημνιώτισσα : Φτάνεις δύσκολα και ο δρόμος σε κάποια σημεία
από τις κατολισθήσεις είναι τρομακτικός. Οι νεροφαγιές πολλές, όπως σε πολλά
σημεία του οδικού δικτύου σε όλο το νησί, θέλουν μεγάλη προσοχή και εννοείται
πως φτάνεις εκεί με μηχανή ή με αυτοκίνητο που αντέχει το χώμα και τις πέτρες.
Δυστυχώς το καφενεδάκι που υπήρχε δίπλα έκλεισε καθώς και η εκκλησία ήταν
κλειδωμένη.Κατά τ' άλλα η θέα της Ίμβρου και το ηλιοβασίλεμα είναι απίστευτο κι
αξίζει την περιπέτεια.
Σαμοθράκη : Η Χώρα είναι ψηλά σε βουνό και τα στενά
δρομάκια έχουν χρώμα και απίστευτη ηρεμία και ομορφιά. Το πάρκινγκ είναι θέμα
γιατί το ανεβοκατέβασμα δεν είναι ό,τι ευκολότερο. Εκεί κάποιος βρίσκει πολύ
καλό φαγητό κάτω από τα πλατάνια, με το κατσικάκι σε όλες του τις παραλλαγές να
μονοπωλεί τον κατάλογο. Λίγο παρακάτω υπάρχει ο Λευκός Πύργος που τα γλυκά, το
σπιτικό παγωτό και τα ποτά του, είναι απίστευτα προσεγμένα, με τα γεμάτα
πελάτες τραπέζια να το αποδεικνύουν περίτρανα. Απέναντι ακριβώς ένα δεύτερο
μπαράκι η Λυδία έχει ωραία κοκτέιλ που αξίζουν δοκιμής. Λίγο παραπάνω υπάρχει ο
Φούρνος, με μια βεράντα που δεν σταματά ποτέ να φυσάει. Εκεί εκτός από το
εξαιρετικό ψωμί, θα γευτεί κάποιος μεζεδάκια φτιαγμένα με μεράκι και όρεξη. Στη
χώρα υπάρχουν αρκετά μαγαζάκια για αναμνηστικά με κυρίαρχο το Γίδι που έχει πολλά
είδη με τη μασκότ του νησιού σε λίγο τσιμπημένες όμως τιμές.
Θέρμα : Το καφενεδάκι κάτω από
τα πλατάνια, είναι στέκι που σίγουρα πρέπει να βρεθεί οποιαδήποτε ώρα κάποιος.
Λίγα μέτρα παραπέρα, ο Φαλέκας έχει μπουγάτσα και ζεστό γαλακτομπούρεκο, που η
ουρά για να τα γευτεί κάποιος, δείχνει το πόσο δημοφιλής είναι.
Βάθρες : Γνωστές και ξεχωριστές
σε όλο τον κόσμο. Εκατοντάδες επισκέπτες ανεβοκατεβαίνουν στα μονοπάτια τους
και άλλοι τόσοι είναι εγκατεστημένοι εκεί σε φυλλωσιές και βράχια με τις σκηνές
τους. Άνθρωποι ξεχωριστοί και διαφορετικοί που η φύση και η αρμονία που
προσφέρει αυτή, είναι επιλογή τους. Οι πρώτες δύο τρεις βάθρες είναι εύκολες
και η βουτιά στα παγωμένα τους νερά μένει αξέχαστη. Οι περισσότερο extreme
συνεχίζουν ψηλότερα όπου υπάρχουν κι άλλες με μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας για να
φτάσεις εκεί.
Τι μου έκανε εντύπωση εκεί; Η αλληλεγγύη των πιτσιρικάδων. Άγνωστοι μεταξύ
τους, πολλών εθνικοτήτων κι όμως έσπευδε ο ένας να βοηθήσει τον άλλο με τα
πράγματα, με το πέρασμα στα βράχια, με πληροφορίες, με τα πάντα. Μία μεγάλη
παρέα που όλοι είχαν χαμόγελο και καλή διάθεση. Αυτονόητο πως βρήκαμε
Καβαλιωτάκια, που κατά σύμπτωση ξανασυναντήσαμε σε όλα τα σημεία που βρεθήκαμε
όλες τις μέρες, ακόμα και στο πλοίο της επιστροφής.
Παραλίες : Ο
"Κήπος" μας δείχνει πού τελειώνει ο δρόμος στην ανατολική πλευρά. Με
μαύρο βότσαλο και μια ωραία καντίνα με εξαιρετική μουσική, έχει τους δικούς της
λάτρεις, που μάλλον πηγαίνουν πολλά χρόνια εκεί και δείχνουν εξοικειωμένοι με
όλα.
Παχιά Άμμος : Εκεί τελειώνει ο άλλος δρόμος του νησιού. Τα
νερά πράσινα, πεντακάθαρα, παραλία με άμμο και σχετικά κοντά στον Προφήτη Ηλία
που έχει ενδιαφέρον κι αξίζει την ανάβαση γιατί εκεί κάποιος θα φάει καλά.
Ταβέρνες : Ο "Βράχος" λοιπόν. Στέκι για
καλοφαγάδες με το κατσίκι να μονοπωλεί τις σούβλες, μαζί με το κοντοσούβλι και
τις τηγανιτές συκωταριές που είναι γευστικότατες. "Καρυδιές" η γνωστή
ταβέρνα με διακρίσεις που για να τη βρεις πρέπει να φας σκόνη για 3 χιλιόμετρα.
Καλό είναι να κάνει κάποιος κράτηση, γιατί τα τραπέζια είναι πάντα γεμάτα. Τα
τσιγαριστά φασόλια δημοφιλή και φυσικά το κατσικάκι. Στη λαδόκολλα, με κυδώνια, με μελιτζάνα, τηγανιτό, στη
σαλάτα, στα μακαρόνια ή όπως αλλιώς μπορεί να φανταστεί κάποιος, θα το βρει εκεί.
Μελανό σημείο
: το σήμα των τηλεφώνων.
Όπως και στο πλοίο οι Τουρκικές κεραίες είναι ισχυρότερες και η εξυπηρέτηση
γίνεται με περιαγωγή σε πολλά σημεία. Άλλο μελανό σημείο η πανάκριβη βενζίνη
που για τους ντόπιους σίγουρα αποτελεί θηλιά στον προϋπολογισμό τους. Υπήρχαν
τιμές πάνω από 2.530€ όταν στην Αλεξανδρούπολη είχε 2.177€. Σίγουρα με ένα
γεμάτο ρεζερβουάρ, ακόμα και σε μηχανή, ο τουρίστας δεν θα χρειαστεί γέμισμα
λόγω των περιορισμένων μετακινήσεων. Τρίτη παρατήρηση οι τράτες των γειτόνων
που ψάρευαν δίπλα στο νησί. Δε γίνεται τα δικά μας καΐκια να σταματούν το
καλοκαίρι και άλλοι να συνεχίζουν ανεξέλεγκτα. Ίσως εδώ η ευρωπαϊκή ένωση
πρέπει να κάνει παρέμβαση. Τι ζητάω τώρα από μια ένωση που έχει χάσει τη μπάλα
με την ενέργεια κι αδυνατεί να κρατήσει τον Αρμαγεδδώνα που τη χτύπησε;
Κάπου εδώ η περιγραφή τελειώνει. Τη Σαμοθράκη με
την πρώτη ματιά ή θα την αγαπήσεις ή θα τη μισήσεις. Απευθύνεται σε επισκέπτες
με ιδιαίτερες απαιτήσεις και γι' αυτό έχει τους σταθερούς της λάτρεις. Στη δική
μας περίπτωση, η παρέα των φίλων που ήταν ήδη θαμώνες του νησιού από χρόνια,
βοήθησαν στο να δούμε τα καλύτερα και να τα χαρούμε. Επίσης, οι μηχανές μας
πήγαν εκεί που τα αυτοκίνητα ίσως δίσταζαν να ακολουθήσουν.
Μεγάλη προσοχή φίλοι οδηγοί, στα συμπαθέστατα
κατσίκια που βρίσκονται παντού. Στους δρόμους, στις πλαγιές, στις παραλίες,
στις αυλές, στα καταλύματα, πάνω στα
δέντρα, έξω στους γκρεμούς, υπάρχουν παντού και η απορία μου είναι πώς ξέρουν
οι ιδιοκτήτες τους να τα ξεχωρίζουν.
Κείμενο-φωτογραφίες
: Αλέξης Γούλας
