Η αφήγηση του αρχοντικού Γιαννάκου στο Μόλυβο

Η αιτία  να γνωρίσω την οικοδέσποινα του αρχοντικού  κυρία Δώρα ήταν το ίδιο το αρχοντικό που δεσπόζει στο κέντρο του Μόλυβου και αφηγείται κομψά την ιστορία του, τις αλλαγές των ιδιοκτητών του και την ιστορία του τόπου. Οι αρχαιολόγοι τοποθετούν τη δημιουργία του γύρω στο 1790, μιας και το σπίτι είχε πολεμίστρες και μια κρυφή δίοδο διαφυγής για τον φόβο των πειρατών. Ήταν η κατοικία του τούρκου Αγά της περιοχής και το 1935, με την ανταλλαγή των περιουσιών πέρασε στην οικογένεια Γιαννάκου. Μας δέχθηκε πρόθυμα η κυρία Γιαννάκου-Παρίση, μας ξενάγησε  στους  χώρους του αρχοντικού, μας έδειξε τις σπάνιες οροφογραφίες τριών διαφορετικών τεχνοτροπιών, αλλά και μια σειρά από τοιχογραφίες που απεικονίζουν την Βασιλεύουσα και με λύπη ανάμεικτη με μια ευγενική απογοήτευση μας  έδειξε τις φθορές που δεν μπορεί η ίδια πια να αποκαταστήσει. Δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει μια κρατική ή αυτοδιοικητική βοήθεια κι είναι κρίμα, γιατί το αρχοντικό αφηγείται  ιστορίες, περασμένες, αλλά όχι ξεθυμασμένες. Όμως το πιο εντυπωσιακό είναι ότι το διακοσμούν ή καλύτερα είναι στολισμένο με τις μοναδικής ομορφιάς κεραμικές  κούκλες της δημιουργικής οικοδέσποινας. 

Οι εξαιρετικής ζωντάνιας κούκλες της κ. Παρίση αποτελούν κομμάτι της ζωντανής ελληνικής παράδοσης. Λιομαζώχτρες, καραβοκύρηδες, αφεντάδες, γυναίκες και άνδρες φιλοτεχνήθηκαν με πολύ κόπο, σημασία στην λεπτομέρεια και ατέλειωτο μεράκι κι έμπνευση. Ήδη από την δεκαετία του 1980 συνεργάζεται με τον γνωστό κεραμίστα Γιάννη Χατζηγιάννη και φτιάχνει τις κεραμικές κούκλες τις οποίες ντύνει με πιστά αντίγραφα ελληνικών φορεσιών. Το πώς η κυρία Δώρα ασχολήθηκε με την δημιουργία αυτή εξηγείται και από τις σπουδές της, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό, αφού πέρα από την λογιστική και τις ξένες γλώσσες, παίρνει δίπλωμα κοπτικής-ραπτικής και το 1963 σπουδάζει στο Παρίσι, με υποτροφία, χειροτεχνία, modeliste και εργάζεται  σε ένα ατελιέ pret-a-porter . Τα  έργα της μέσα στο αρχοντικό  φορτίζουν τον χώρο με την παρουσία των απεικονιζομένων και νομίζουμε ότι οι κούκλες προσπαθούν να κρύψουν τις φθορές του χρόνου και να προσδώσουν αίγλη στο ταλαιπωρημένο σκαρί της κατοικίας. Η ίδια μας εξηγεί πως οι κούκλες της έχουν τοποθετηθεί σε ιδιωτικές συλλογές και ιδρύματα κι  έχουν ταξιδέψει σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό μέσα από ατομικές και ομαδικές εκθέσεις της καλλιτέχνιδας.  

Όμως η συνάντηση με την κ. Δώρα δεν έκλεισε στο σαλόνι του αρχοντικού, αλλά στην τραπεζαρία. Είχε ήδη ετοιμάσει λιχουδιές από τις συνταγές της που έμαθε από την μητέρα της και την θεία της (έξοχες μαγείρισσες με επιμονή στην λεπτομέρεια και την τελειότητα) και περιέλαβε με αγάπη στο βιβλίο της με τίτλο: «Γεύσεις Αιγαίου» (εκδόσεις Τοπίο,1998)  το οποίο περιλαμβάνει 65 συνταγές από το νησί της Μυτιλήνης αλλά και το υπόλοιπο Βόρειο Αιγαίο, που έχουν τις ρίζες τους στα παράλια της Μικράς Ασίας και οι οποίες μεταφέρθηκαν στα νησιά από τους πρόσφυγες και εμπλουτίστηκαν με τις ντόπιες γευστικές συνήθειες. Το αρχοντικό λοιπόν δεν αφηγείται μόνο την ιστορία του Μόλυβου στη Λέσβο, αλλά και την ιστορία μιας ολόκληρης και δημιουργικής  ζωής της κ. Δώρας, που αποτυπώθηκε  στη συλλογή από  κούκλες, συνδυασμένο με την παράθεση των πιο νόστιμων συνταγών της. Εμπειρία- ταξίδι σε άλλες εποχές και κόσμους.