Μύκονος : Άγρια ομορφιά και κοσμοπολίτικη αίγλη

Η Μύκονος είναι ίσως το πιο κοσμοπολίτικο από τα νησιά του Αιγαίου , αφού κάθε χρόνο το επισκέπτονται 1.000.000 τουρίστες από όλο τον κόσμο . Η αρμονία της μυκονιάτικης αρχιτεκτονικής είναι εκπληκτική , το άσπρο και το γαλάζιο κυριαρχούν παντού , σήμα κατατεθέν του νησιού οι πανέμορφοι παραδοσιακοί ανεμόμυλοι μπροστά στη Μικρή Βενετία , όπου μπορεί κανείς να απολαύσει το μαγικό ηλιοβασίλεμα και να αιχμαλωτίσει το αιγαιοπελαγίτικο φως που λούζει τη Χώρα. Οι δρόμοι είναι ένας λαβύρινθος από στενά ασβεστωμένα δρομάκια πλάτους λίγων μέτρων, διακοσμημένα με βουκαμβίλιες και ανεμώνες . Δικαίως την έχουν ονομάσει ως Ίμπιζα της Ελλάδας μια και η Μύκονος μαγεύει τους επισκέπτες με την υπέροχη άγρια ομορφιά της και την κοσμοπολίτικη αίγλη της . Όταν δύσει ο ήλιος , ξεκινά η εκθαμβωτική νυχτερινή ζωή του νησιού , γλεντήστε όλη τη νύχτα στα θρυλικά χορευτικά κλαμπ , στα τρελά πάρτι που διοργανώνονται και απολαύστε τις επικές συναυλίες και τα μεγαλύτερα dj sets του καλοκαιριού.  

Η αγνώριστη «Μύκονος 1955-1957» του Robert McCabe!!!

Σε αυτό το ταξίδι στη Μύκονο είχα μαζί μου το πολύτιμο λεύκωμα «Μύκονος 1955-1957» του μεγάλου φιλέλληνα φωτογράφου Robert McCabe που με βοήθησε να διαπιστώσω τις τεράστιες αλλαγές που έχουν σημειωθεί στο νησί τα τελευταία 60 χρόνια. Ο Αμερικανός φωτογράφος το 1955 ταξίδεψε στο Αιγαίο φωτογραφίζοντας τις Κυκλάδες με μια Rollei για λογαριασμό του National Geographic. Ο φακός του αποτυπώνει με σπάνια ευαισθησία την αγάπη του για τους ανθρώπους και τον τόπο, διασώζοντας εικόνες του λαϊκού μας πολιτισμού και παραδίδοντας μαθήματα μνήμης. Πορτρέτα ανθρώπων του τόπου και φωτογραφικά στιγμιότυπα, που αναδεικνύουν τη ζωή του νησιού κατά τη δεκαετία του 1950. Στη παρουσίαση της έκδοσης ο Robert McCabe γράφει σχετικά : « Η Μύκονος ήταν σαν ανεξάρτητο νησιωτικό πριγκιπάτο, με τον δικό της πολιτισμό, τους δικούς της χορούς, τα τραγούδια της, την ποίηση, την κουζίνα, τα υφάσματα, την αρχιτεκτονική, ακόμα και τη γλώσσα της. Όλα αυτά εξελίχθηκαν και διαμορφώθηκαν προσεκτικά κατά τη διάρκεια χιλιάδων ετών, εν μέσω πολέμων, κατοχών, ξηρασιών κι άλλων καταστροφών. Δεν πρέπει να υποτιμάει κανείς το πόσο απομονωμένα ήταν τα νησιά του Αιγαίου τις εποχές της ιστιοφορίας και το πόσο μοναδικοί και ξεχωριστοί ήταν οι πολιτισμοί που αναπτύχθηκαν στα μέρη τους. Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστεί κανείς ότι η ζωή στη Μύκονο έχει αλλάξει περισσότερο τα τελευταία εξήντα χρόνια απ' ό,τι εδώ και 3.000 χρόνια. Το νησί είχε περιορισμένες αγροτικές δυνατότητες, λιγοστό νερό, καλή αλιεία και ελάχιστους άλλους φυσικούς πόρους. Κατά κάποιον τρόπο, αντιπροσώπευε ένα ανέγγιχτο παράδειγμα ενός εξαιρετικά οργανωμένου, αυτάρκους αιγαιοπελαγίτικου πολιτισμού»